POCZĄTKI WIELKANOCY
Wielkanoc już od czasów średniowiecznych była najważniejszym świętem w religii chrześcijańskiej. Podczas Wielkiej Nocy celebrowano śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, a obrzędy związane z tym świętem nawiązywały ściśle do pory roku i w wielu przypadkach były wzorowane na pogańskich.
OD KIEDY OBCHODZIMY WIELKANOC?
Wielkanoc (lub Pascha) do końca III w. była jedyną doroczną uroczystością chrześcijańską. Nawet Święto Zesłania Ducha Świętego, celebrowane na zakończenie okresu pięćdziesięciu dni po Passze, zostało wprowadzone pod koniec IV w. Co więcej, Wielkanoc zawierała w sobie całą historię zbawienia. Dopiero później każde wydarzenie z życia Chrystusa zaczęto wspominać w inne dni (np. Boże Narodzenie).
DLACZEGO ŚWIĘTO JEST RUCHOME?
W II w. biskup Efezu Polikrates, reprezentując biskupów Azji Mniejszej wszedł w spór z biskupem Rzymu Wiktorem na temat sposobu świętowania Wielkanocy. Kościoły w Azji kontynuowały tradycję nadaną przez św. Jana Ewangelistę i celebrowały święto paschalne niezależnie od dnia tygodnia (czyli 14. dnia miesiąca nisan, bo tego dnia umarł Chrystus). Kładli oni nacisk na celebrację zbawczej śmierci Chrystusa. Rzym z kolei opowiedział się za tradycją aleksandryjską i świętował w niedzielę po passze żydowskiej, akcentującą bardziej Zmartwychwstanie.
Już od IV w. wszystkie kościoły obchodzą święto w niedzielę.
PROBLEM WYZNACZANIA DATY?
Podczas soboru nicejskiego w 325 roku ustalono datę Wielkiej Nocy na pierwszą niedzielę po pierwszej pełni Księżyca. Było to przedłużenie zasad lunarnych, na których opierał się używany ówcześnie kalendarz juliański. Pełnie w tym czasie przypadały od 22 marca do 25 kwietnia.
Zgoda co do daty Wielkanocy panowała do 1582 r., kiedy patriarcha Konstantynopola Jeremiasz II, w imię wierności postanowieniom Soboru nicejskiego I, odrzucił reformę kalendarza dokonaną pod patronatem papieża Grzegorza XIII.
Ikon. Sobór Nicejski I
Comments