Pierwsze zapiski o tęczy jako o zjawisku przyrodniczym znajdziemy u Arystotelesa. On też odkrył zależność pomiędzy światłem a kroplami wody, które to zjawisko powodują. Tęcza Arystotelesa była trójkolorowa, składała się z czerwieni, zieleni i niebiesko-fioletowego. Dziś znamy taki zestaw jako RGB używany w grafice i w kineskopach telewizorów. Trójkolorowość tęczy zakorzeniła się we wczesnym średniowieczu. Zjawisko symbolizowało przymierze z Bogiem. Dość oryginalnym przykładem była tęcza czterokolorowa stworzona przez Batholomeusa Anglikusa w jego dziele „O własności rzeczy”. Składała się z czerwieni, brązu, niebieskiego i zielonego, mających symbolizować cztery żywioły. Wraz z rozwojem nauki i dostępnością tłumaczeń z greki i arabskiego kolorystyka tęczy zaczęła się rozwijać. Niemały wkład miał Roger Bacon – XIII-wieczny franciszkanin, filozof i badacz dzieł Arystotelesa. Rozbudował on tęczę z trzech do pięciu, a następnie do siedmiu kolorów. Aby łatwiej zapamiętać rozkład barw, stworzono anagram: Richard Of York Gave Battle In Vain - pierwsze litery wyrazów we frazie są też pierwszymi literami kolorów tęczy: czerwonego, pomarańczowego, żółtego, zielonego, indygo i fioletu. Mimo że odkryto już wszystkie składowe 7 kolorów, na ikonografiach często trzymano się symboliki trójkolorowej lub innej wersji, która była niezgodna z zasadami znanej fizyki (np. barwy zastępowano innymi odcieniami).
