Pierwsze ośrodki, które potem przekształciły się w szpitale, powstawały w Azji Mniejszej już w V w. (choć niektórzy doszukują się korzeni w militarnych twierdzach Rzymian). Na początku średniowiecza były to tzw. hospicja, czyli domy gościnne dla pielgrzymów, w których z czasem mogli chronić się też chorzy i potrzebujący. Ot, miejsce dobrych uczynków.
Ideę szpitalnictwa do zachodniej Europy sprowadzili krzyżowcy. Opieką nad słabszymi zajmowali się głównie zakonnicy, np. joannici lub cystersi. W szpitalnictwie wyspecjalizował się z czasem francuski Zakon Św. Ducha. Duchacy – jak ich nazywano – w XIII w. dotarli także do Polski. Ich szpitale powstały m.in. w Kaliszu, Sandomierzu i Sławkowie. W Europie wciąż jednak dominował przytułkowy charakter szpitali. Niektóre ośrodki specjalizowały się w dolegliwościach, np. leprozoria dla trędowatych, lazarety do opatrywania ran po bitwie, szpitale dla sierot czy dla rodzących kobiet. Przez całe średniowiecze Kościół miał na nie monopol. Obiekty utrzymywano z jałmużny wiernych albo z dotacji zamożniejszych ludzi. Nierzadko za usługi lecznicze należało płacić.
Za: prof. Andrzej Karpiński Ikon. British Library Royal 6 E VII f. 70
Comments