Sponsalia de/pro futuro

Sponsalia de/pro futuro czyli ZARĘCZYNY NA PRZYSZŁOŚĆ

Była to kanoniczna FORMA ZARĘCZYN stosowana przez dynastie panujące w Europie w czasach średniowiecznych i nowożytnych. Ten rodzaj zaręczyn, mający charakter formalnego ŚLUBU MIĘDZY DZIEĆMI pozwalał na zawieranie przypieczętowanych obietnicą małżeństwa sojuszy, bez względu na wiek potomków rodu.

Jedynym warunkiem ważności sponsalia de futuro była zgoda obojga zainteresowanych na fizyczną konsumpcję małżeństwa. Było to możliwe dopiero po osiągnięciu przez nich tak zwanego wieku sprawnego. Wiek ten dla dziewcząt wynosił 12 lat, dla chłopców 14-15.

W historii Polski znanym przypadkiem sponsalia de futuro był związek Jadwigi Andegaweńskiej lat 4 (późniejszej królowej Jadwigi, żony Władysława Jagiełły) z Wilhelmem Habsburgiem lat 8, w 1378 r. oraz między Bolesławem Wstydliwym i królewną węgierską Kingą (Kunegundą) w 1239 roku - w tym przypadku małżeństwo doszło do skutku, nigdy jednak nie zostało skonsumowane.

Źródła: Szczur S. Historia Polski średniowiecze, rozdz. 6.I.1-6.I.2 (s. 471-475), Wydawnictwo Literackie 2002, ISBN 83-08-03272-9, Wikipedia, publishing.cdlib.org

Na obrazku: Flamandzka brosza zaręczynowa, ok. 1430–40, Wiedeń, Kunsthistorisches Museum.