Siatki na włosy cieszyły się popularnością wśród kobiet w XIII i XIV wieku. W różnych formach przetrwały kolejne stulecia.
W zbiorach Museum od London znajdują się 4 siatki z okresu pełnego średniowiecza. Wszystkie wykonane są z jedwabiu. Egzemplarze wskazują na to, że im głębiej w XIV w., tym oczka w siatce stawały rzadsze. Struktura wszystkich sztuk jest jednak bardzo podobna, dzięki czemu jesteśmy w stanie w miarę prosto odtworzyć sposób wiązania.
WYKONANIE
Serie otworów komponowano z lekko pofałdowanej podwójnej nitki jedwabiu. Wielkość otworów (odległość między węzłami) jest różna w zależności od depozytu. Równe odstępy zachowywano dzięki patyczkom do pomiarów.
Do wiązania używano specjalnej „igły”, dzięki której można było przekładać jedwab przez dziurki. Narzędzia ze zbiorów londyńskiego muzeum, pochodzące z początku XV w., są wykonane z miedzianego drutu ciągnionego. Mierzą od 101 do 147 mm, zakończone są zaostrzonymi pętelkami.
W angielskim egzemplarzu z XIII w. kształt oczek zmieniał się: od czubka były rzadsze, od twarzy - gęstsze (rys.). Podobnie wykonano XIV-wieczną siatkę, znalezioną w Amsterdamie, co pozwala przypuszczać, że tego typu wykonanie było w miarę powszechne w Europie.
Najbardziej kompletna siatka z Museum of London pozwala odtworzyć kształt elementu stroju: siatkę wiązało się tak, by oplatała głowę (łączono ścianki). Aby dopasować ją do głowy, przeciągano przez dziurki na jednej krawędzi (te docelowo na czubku głowy) cztery nitki. Do drugiego końca przyszywano często jedwabną, tkaną na tabliczkach nałęczkę.
Za: Textiles and Clothings c. 1150-1450, Museum od London