W anglosaskiej literaturze najczęściej spotykamy się z trzema rodzajami broni miotającej: łukiem krótkim (shortbow), długim łukiem (łuk angielski, longbow) i kuszą (crossbow). Nazwy te często w źródłach używane są zamiennie, a łuki – określane w najróżniejszy sposób, co prowadzi do niemałego zamieszania.
SHORTBOW to nie jest mały łuk Tłumaczenie ‘shortbow’ jako ‘krótki łuk’ – wbrew nazwie – niesie za sobą sporo kłopotów. Nie jest to bowiem zwykły łuk, który ma małe rozmiary, ale wskazuje na sposób jego konstruowania.
Co to znaczy? Shortbow to łuk kompozytowy, złożony z trzech części, z rogami na końcach ramion. Zwolnione z cięciwy łęczysko wyginało się na drugą stronę. Po napięciu – dawało łukowi dużą siłę mimo małych rozmiarów.
Gdzie te SHORTBOWS?
To nie był łuk popularny na zachodzie Europy, w tym w Anglii, z której pochodzą routiersi. Choćby dlatego, że łucznicy nie walczyli tam konno. Dowody na istnienie shortbows w tym regionie pochodzą głównie z frankijskich manuskryptów lub źródeł pochodzenia bizantyjskiego. Łuki pojawiały się także w hiszpańskich manuskryptach, co miało związek z islamskimi wpływami. Często też nie sposób odróżnić na ikonografii, czy artysta namalował łuk krótki, czy kuszę.
Krótkie łuki triumfy święciły za to na wschodzie. Posługiwali się nimi Mongołowie, którzy strzelali z nich konno.
Ani kusze, ani różnego rodzaju łuki krótkie nie były w Anglii tak popularne, jak łuki drewniane, nazywane później longbowami.
Za: Jim Brudbury – „Medieval Archer”
Comments