Karwasz służył w dwóch celach: ochraniał przedramię przed urazami podczas strzelania oraz zabezpieczał luźny ubiór przed zaplątaniem się w cięciwę.
Oczywiście, w idealnej sytuacji cięciwa nie powinna w ogóle „gryźć” przedramienia przy strzelaniu i z czasem niektórzy łucznicy uczyli się unikać uderzenia poprzez wygięcie łokcia. Ale ten unik miał swoje minusy: zmniejszał naciąg.
Z czego zbudowane były karwasze?
Wykonywano je zwykle ze skóry, niekiedy także z rogu, a nawet kości słoniowej (albo z kłów morsa, które w Anglii udawały kość słoniową) – takie okazy znaleziono na statku Mary Rose, który zatonął w XVI w.
Skórzane znaleziska były najczęściej kształtu prostokątnego, z zaokrąglonymi rogami. Niektóre były zdobione (miały wybijane wzorki gildii, miasta lub herby). Zapinało się je na przedramię na paski z klamerkami. Archeolodzy uważają, że taki wzór mógł być typowy w średniowieczu.
Rogowe znaleziska z Mary Rose są podobne do skórzanych, mają jednak bardziej zaokrągloną część przy łokciu, no i nadany kształt rynny.
Za: Clive Bartlett, "English Longbowman 1330–1515", Osprey