Jako że kościelna hierarchia nie zmieniła się zbytnio od czasów średniowiecza, wiemy, że kobiety nie mogły być kapłankami. Zakaz wyświęcania na diakonisę ustanowiono już podczas synodu w Orange w V w. Bez pań jednak nie wykształciłby się system monastyczny, a dzięki niemu z kolei kobiety robiły karierę. To tam właśnie mogły się uczyć, zdobywać wiedzę, a także uciec od roli matki i żony.
Jak wyglądała hierarchia klasztorna? Na czele stała OPATKA (ksieni) – kobieta nominowana zwykle przez władcę i wybierana spośród zakonnic. Była to kobieta o niezwykłej sile politycznej i mogła nadzorować ogromne majątki. Choć nie sprawowała funkcji religijnych, nie udzielała spowiedzi i sakramentów, to miała prawo wybrać księdza, który wykona te zadania w klasztorze. Jedną najsłynniejszych opatek „naszych czasów” była św. Katarzyna ze Sieny – myślicielka, która miała ogromny wpływ na rozwój myśli teologicznej. W XX w. została uznana za doktora Kościoła.
W klasztorze rządziła też zastępczynią opatki - przeorysza, nazywana koadiutorką. Pomagała w zarządzaniu i organizacji społeczności. Finansami zajmowała się siostra ekonom (skarbniczka).
Co z kobietami poza murem klasztornym? Cóż, dzięki papieżowi Innocentemu III z początku XIII w. wiemy, że „nie ma znaczenia, czy Najświętsza Maryja Panna stoi ponad apostołami i jest bardziej od nich znacząca, gdyż to nie jej, lecz im, Pan powierzył klucze do Królestwa niebieskiego”.
Comments