LONGBOW
Jest mało prawdopodobne, aby łucznik angielski w „naszych czasach” nazywał swoją broń LONGBOW (łuk długi). Pierwsze pisemne udokumentowanie tego słowa pochodzi z XV wiecznego spisu inwentarza. Określenie ‘longbow’ pojawia się w dokumencie, aby odróżnić łuk od kuszy (ang. crossbow). Potocznie obydwa typy broni były nazywane po prostu ‘BOWES’. Dopiero w XVI wieku stosowanie nazwy LONGBOW (pisane razem lub osobno) stało się powszechne w odniesieniu do tego konkretnego typu łuku.
LIVERY BOW
Łuk angielskiego żołnierza był traktowany jako ‘LIVERY BOW’ (łuk służbowy). Łuk został doceniony w Anglii po wojnach walijskich pod koniec XIII w., jako doskonała broń na polu bitwy i dodany do wyposażenia wydawanego żołnierzom, z arsenału ,podczas kampanii Wojny Stuletniej. (livery – wydanie posiadaczowi)
ENGLISH BOW
Jest kwestią sporną, czy to wojsko zaadoptowało łuk używany już powszechnie w cywilnej Anglii, czy też odwrotnie. Ten typ łuku stał się jednak tak popularny wśród Anglików, że w pozostałej części Europy znany był także pod nazwą ‘ENGLISH BOW’ (łuk angielski).
Po prosu BOW :)
Po zapoznaniu się ze wszystkimi faktami i mitami, najbardziej prawidłowe jest stwierdzenie, że po prostu strzelamy z łuków :P
Tekst: Agnieszka Jurgielewicz Konsultacja: Piotr Zacharski
Źródło: [Osprey] „English Longbowman 1330-1515”
Ikon. Manuscript BL Arundel 67 Les Chroniques d'Angleterre, 144, 1420-1430, Paris, France, British Library
Comments