Ani łuki krótkie, ani kusze nie były popularne w angielskiej historii tak, jak długie łuki drewniane, nazywane w późniejszych czasach longbowami. Stanowiły one symbol angielskiego wojska epoki średniowiecza.
Czym się charakteryzowały? Z grubsza, łęczysko longbowa (w literaturze czy rachunkach z epoki często nazywano go po prostu „bow” lub nawet „crossbow”) zbudowane było z jednolitego kawałka drewna. Niekiedy na końce ramion nakładano rogowe zaczepy. Łuk był ponadto – jak nazwa wskazuje – długi. Postawiony w pionie miał być dłuższy od właściciela.
Większość źródeł wskazuje na to, że łuk pojawił się w Anglii w epoce króla Edwarda I (1272-1307), a rozprzestrzenił podczas wojny stuletniej. Niemniej na niektórych ikonografiach z XII w. już możemy zauważyć podobną broń. Najpewniej longbow był po prostu efektem ewolucji łuków krótkich – zresztą nawet jego forma zmieniała się w czasie od pełnego średniowiecza do renesansu.
O budowie longbowa, jego zaletach w walce i rozwoju będziemy pisać w kolejnych postach (z nadzieją, że wkrótce z nich w towarzystwie postrzelamy).
Za: Jim Brudbury – „Medieval Archer” Ikon. KB 72 A 25 Chroniques, 1410, Paris, France, National Library of the Netherlands