Od antyku do średniowiecza ludzie nosili zwykle szaty koszulowe. Nie stosowano krętych szwów do wszycia rękawów ani nie zaznaczano w tkaninie kształtów ciała. Przykłady: tunika, grecki chiton. Do tego zakładano szale (togi) i płaszcze.
Podczas gdy w Europie królowały „sukienki”, wśród ludów jeździeckich, islamskich, w Chinach i Indiach rozwijały się spodnie. Starożytni Grecy odrzucali w większości przypadków ten wynalazek, bo kojarzył im się z Persami i barbarzyńcami.
Po upadku Cesarstwa Rzymskiego trendy w modzie zaczęli dyktować Germanie. To oni we wczesnym średniowieczu rozpowszechnili pierwsze nogawiczki przywiązywane do pasków i u dołu do butów. W XIII w. do powszechnego użytku weszły obcisłe krótkie spodnie płócienne (brouch) oraz nogawice przywiązywane do gacnika. Na to nakładano długą szatę sięgającą do ziemi (surdut).
Z czasem owa szata ulegała skróceniu i pokazywała więcej nóg. Dorobiła się również wiązań lub guzików w przodu (kaftan). Czasem strój – zwłaszcza u chłopów - był tak krótki, że gdy mężczyźni się schylali, widać im było tyłki. „Co za wstyd!” - grzmiał Mainzer Chronik w 1367 r.
Skrócenie kaftanów szło w parze z rozbudowaniem spodni tak, aby bielizna nie była widoczna. Ciekawostką z XV w. było eksponowanie woreczka na genitalia (braguette) – symbolu stałej erekcji.
MODA
Moda narodziła się w XIV w., wtedy również doszło do głębokiego rozdzielenia stroju męskiego od żeńskiego i zaczęto wydawać zarządzania dotyczące ubioru. Wraz z modą nakreślano sztywną hierarchię społeczną i symbolicznie regulowano zbytek. Określano, jak powinna leżeć suknia, jakie kształty podkreślać czy jakiego może być koloru.
Jednym z tabu były choćby spodnie u kobiet. Dama w takim stroju „prowokowała seksualnie” i sprzeciwiała się normom społecznym i kulturowym. Symbolem postawy stała się Joanna d’Arc. Motyw walki o spodnie w satyrze pojawiał się od XV do XIX w. Kobiety wygrały batalię dopiero po II wojnie światowej.
Za: Prof. Wolfgang Reinhard, „Życie po europejsku”, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, tł. Jacek Antkowiak, red. naukowy prof. Wojciech Józef Burszta