top of page
Zdjęcie autoraMarta Tomaszkiewicz

CELIBAT w średniowieczu


Idea celibatu, czyli dobrowolnej wstrzemięźliwości seksualnej i rezygnacji z małżeństwa z powodów religijnych, nie narodziła się wraz z chrześcijaństwem. W końcu w Piśmie Świętym – poza zawoalowanymi pochwałami bezżenności - nie ma wyraźnych tekstów nakazujących zachowywanie celibatu członkom jakiejś grupy społecznej lub religijnej.


Mimo to w Kościele od samego początku kształtował się zwyczaj spontanicznego celibatu. Powód? Idealizacja dziewictwa i uogólnienie jej na duchowieństwo, gloryfikacja idei czystości, która pozwalały uczestniczyć w kulcie, a także względy dziedziczenia majątku kościelnego.


Rozwój celibatu


Początkowo celibat obejmował jedynie mnichów i stopniowo zaczęli mu podlegać wyżsi hierarchowie. Jako jedyna forma życia duchownego został usankcjonowany za czasów papieża Grzegorza VII, w XI wieku, w ramach tzw. reformy gregoriańskiej. W Cerkwi prawosławnej i Kościołach wschodnich celibat obowiązuje biskupów, dlatego tradycyjnie są oni wybierani spośród mnichów. Zawierać małżeństw nie mogą też kapłani po święceniach.


Pod koniec średniowiecza celibat nie był przestrzegany przez wszystkich kapłanów. W konkubinacie w Europie Zachodniej żyło ok. 25 proc. kapłanów, których styl życia był często tolerowany przez wiernych.



H. Tuchle, Historia Kościoła, Instytut Wydawniczy Pax;

Prof. Wolfgang Reinhard, „Życie po europejsku”, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, tł. Jacek Antkowiak, red. naukowy prof. Wojciech Józef Burszta

Saint Jérôme, XIIe siècle, Lyon, Bibliothèque municipale ms 410 folio 79

14 wyświetleń0 komentarzy

Ostatnie posty

Zobacz wszystkie

Comments


bottom of page