Przepis na dziczyznę zastępczą.
W średniowieczu polowanie na dzikie zwierzęta zarezerwowane było dla wysoko urodzonych. Co zrobić, gdy mieszczuch też chciał pokosztować czegoś bardziej wykwintnego? Trzeba udawać.
Składniki:
- ok. 70 dag mięsa wieprzowego (chude - szynka, schab lub polędwica), - 1/2 butelki czerwonego wytrawnego wina, - ok. 250 ml bulionu wołowego, - 2 laski cynamonu, - 1/4 gałki muszkatołowej, - 4-5 goździków, - pół łyżeczki ziaren czarnego pieprzu, - 1 łyżeczka mielonego imbiru, - 1 łyżka octu jabłkowego, - 1 łyżeczka mielonego drzewa sandałowego (zawiera santalinę, dzięki której ma czerwoną barwę.
Tego samego proszku z drzewa sandałowego używało się jako różu do policzków. Dziś używane w kosmetyce, zielarstwie, do wyrobu mydeł, kadzideł) zamiast drewna sandałowego można dodać trochę czerwonego barwnika spożywczego, - 5-6 małych cebul, - garść okruchów białego pieczywa do zagęszczenia sosu, jeśli robimy wersję pottage; do zupy nie dodajemy.
Cebulę kroimy w spore kawałki i gotujemy w wodzie o. 5 min. W międzyczasie kroimy mięso na małe kawałki. Gdy cebula się zblanszuje, odcedzamy ją, nie wylewając wody do zlewu. Do wody po cebuli wrzucamy mięso i gotujemy 15-20 min., zbierając szumy.
Do wysokiej patelni wlewamy wino, wrzucamy cynamon, goździki, pieprz, startą gałkę muszkatołową i mielone drewno sandałowe, gotujemy 15-20 minut, aż wino przejdzie przyprawami. Wybieramy i wyrzucamy przyprawy. Do wina wlewamy ocet i wkładamy ugotowane mięso, doprowadzamy do wrzenia. Następnie wrzucamy ugotowaną uprzednio cebulę. Całość zalewamy bulionem i wodą, w której gotowała się cebula i mięso. Dodajemy imbir i gotujemy chwilę na małym ogniu.
Pierwsza wersja jest gotowa, czyli forma zupy. Możemy gotować dalej, aż większość płynu odparuje, do reszty dodajemy pokruszone pieczywo i czekamy, aż sos zgęstnieje.